Για μια νέα γαστρονομική φιλοσοφία

   Η φιλοσοφία μας είναι το πάντρεμα της παράδοσης με το σήμερα, κάτι που προσπαθούμε να αποτυπώνεται σε κάθε πτυχή του μαγαζιού. Αρχικά, τα κτίρια που στεγαζόμαστε χρονολογούνται από το 1900, ήταν εγκαταλειμμένα και μισογκρεμισμένα. Οι ανέγγιχτοι τοίχοι με τις μπλε λεπτομέρειες θυμίζουν παλιά Χίο, αλλά με κάποια στοιχεία ο χώρος έχει εξελιχθεί σε ένα σύγχρονο μεζεδοπωλείο.

   Το μενού μας είναι μια λίστα από μεζέδες που έρχονται με τυχαία σειρά και τα προτείνουμε όλα για να μπαίνουν στη μέση. Και αυτά είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη της αρμονικής συνύπαρξης του παραδοσιακού στοιχείου με το μοντέρνο! Είναι όλα εμπνευσμένα από την ελληνική μεσογειακή κουζίνα, αλλά εκτελεσμένα με μια πιο σύγχρονη ματιά και φυσικά με φρέσκα & καλής ποιότητας υλικά. 

   Aποδίδουμε φόρο τιμής στο φαγητό ενώνοντας τις ηθικές αξίες με την απόλαυση σε μια γαστρονομική ιδεολογία με ρυθμούς πιο αργούς, έτσι ώστε να αντιλαμβανόμαστε καλύτερα τις διατροφικές και όχι μόνο αξίες. Η φιλοσοφία μας στηρίζεται δηλαδή σε μια λογική αντίστασης στη σημερινή ισοπέδωση της γεύσης από το fast food και προωθεί την προσέγγιση στη γαστρονομική παράδοση των λαών και το σεβασμό στο περιβάλλον με την κατανάλωση εποχικών και φρέσκων πρώτων υλών.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

       «Το Κάστρο είναι μια γειτονιά της Χίου που αγαπούσαμε πολύ και οι τρεις, είναι όμως πολύ παραμελημένο», λέει ο Παναγιώτης Μουτζίκος, από την τριάδα του «Βραδύποδα», όμως «θέλαμε εξ αρχής ένα μέρος απόμερο, να ξέρουμε ότι ο κόσμος θα έρχεται ειδικά για το φαγητό μας», συμπληρώνει η Κέλλυ Κατσαρού, για ένα εστιατόριο δημιουργικής ελληνικής κουζίνας που αγαπά το τοπικό χρώμα: το φαβορί του φετινού καλοκαιρινού μενού είναι, άλλωστε, μια κρέμα μπουγιουρντί «θωρακισμένη» από δυο όρθια μακρόστενα μπισκότα, χαραγμένα με τα περίφημα «ξυστά» που συναντά κανείς στο μεσαιωνικό μαστιχοχώρι Πυργί.
«Πολύς κόσμος παραξενεύτηκε στην αρχή από τα πιάτα μας», θυμάται ο επικεφαλής της κουζίνας, ο νεαρός σεφ Στέλιος Τσάκος, που επιχειρεί αναδομήσεις παραδοσιακών πιάτων με fusion τεχνικές και τοπικές πρώτες ύλες. «Διαπιστώσαμε σύντομα, όμως, ότι υπάρχει κοινό και για πιο ριψοκίνδυνα πράγματα στη Χίο, κι αυτό τελικά ίσως δεν έπρεπε να μας έχει κάνει εντύπωση.
Γιατί όταν χρησιμοποιείς τα υλικά του τόπου, όσο απροσδόκητα κι αν τα μεταχειριστείς, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να έχει κάτι οικείο».